Weekendowy obóz przetrwania czas rozpocząć!

Niestety pisanie tekstów tego typu nie jest moją mocną stroną, dlatego z góry przepraszam za całość 😀

Bałam się bardzo tego momentu, kiedy zostanę sama w Azylu. Na szczęście Magda była do piątkowego wieczoru ze mną, za co bardzo dziękuję :* Dobrze wiedzieć, że ma się takie wsparcie 🙂

Kiedy Magda wyszła, a my z Cejlonem zostaliśmy sami, byłam spokojna. Spokojna i zmęczona 😉 Czułam takie pozytywne zmęczenie, które lubię i które paradoksalnie daje mi więcej siły. Koło Cejlona nie da się przejść obojętnie. Ten królik ma w sobie coś magicznego. I mimo swojej sytuacji, jest piękny. No dobra.. nie będę ukrywać – zakochałam się w nim, co oczywiście nikogo, kto mnie zna, nie powinno dziwić 😉 jego sytuacja w tej chwili jest w miarę stabilna, choć nadal walczymy z huśtawką oddechową. Dziś razem z Kasią oczyściłyśmy mu porządnie zaropiały nos i widać było, że sprawiłyśmy mu tym duuużą ulgę!  Z apetytem szału nie ma, ale natkę pietruszki czy koperek wciągnie w każdych ilościach 🙂

A to mój przystojniak wczorajszej nocy

I więcej zdjęć od Kasi
    

Kiedy przygotowywałam się merytorycznie do wyjazdu (lista królików z wykazem co, kto i ile powinien dostać, cały opis – na 6 stron – Ola poszalała :D) byłam przekonana, że to jest niewykonalne w ciągu jednego dnia podać czasami nawet trzy razy leki królikom w Azylu, przy czym w międzyczasie jeszcze wrócić do królika Oli do domu i podać jemu leki 😀 Powiem jedno – gdyby nie to, że przyjechałam do Torunia pociągiem i poruszam się komunikacją miejską, która mnie po prostu przeraża (Poznań, I love you!), nie ma z tym najmniejszego problemu 😀 Króliki w przeważającej większości są grzeczne… Poza Borneo, którego szczerze nienawidzę (z wzajemnością) podczas podawania zastrzyków 😛 😛 Jednak mimo wszystko mam wprawę z tymi większymi królikami, dlatego Ciotka Adamsowa czy Duszek są idealni do współpracy 🙂

Bazia, która wróciła wczoraj z DT w Poznaniu niestety nie zdecydowała się na bycie jedną z niewielu, którzy nie potrzebują żadnych zabiegów, czy lekarstw. Nad jej okiem, na powiece, zaczął budować się ropień, jednak zostało to zauważone na tyle szybko, że udało się go wyczyścić i dziś przy oczyszczaniu nie było już śladu po ropie 🙂 Kasiu, dziękuję za pomoc :*

Mam nadzieję, że dotrwamy do końca weekendu bez większych niespodzianek. Ola N., Edyta – Wam również bardzo dziękuję za dzisiaj! Wasza pomoc była zbawieniem 🙂 Pozwólcie, że kolejny wpis będzie już autorstwa Oli, zapewne w poniedziałek 🙂