Sobota (1.04.2017 r.)

W czwartek stan Roosevelta gwałtownie się pogorszył. W ciągu dnia był bardziej przygaszony. Jeszcze przed wizytą u doktora był na wózku. Pił, jadł rodi. Godzinę później, kiedy byliśmy już w gabinecie zaczął gorzej oddychać. Podczas badania zaczął się wentylować. Okazało się, że ma bardzo niską temp. ciała – 34,2 st. – to był dla nas szok. To jest temperatura agonalna, mimo gorszego samopoczucia Roosevelta zupełnie nieproporcjonalna do jego zachowania. Dodatkowo doktor stwierdził silne szmery oskrzelowo-płucne i wyraźnie powiększone obie nerki, a co najgorsze pod wpływem stresu u Roosevelta pojawiły się objawy neurologiczne – lekkie drżenie głowy i oczopląs.

Krótko po podaniu pierwszych leków – antybiotyk, furosemidum, witaminy, płyny podskórne, Roosevelt leżał w transporterze i jadł zioła.Uspokoił się też oddechowo. Od czwartku stan Roosevelta nie uległ większej zmianie.

Roosevelt nie trzyma ciepła. Dzisiaj popołudniu temperatura podskoczyła do 36,7 st., ale przez ostatnie 1,5 doby wahała się w granicach 35-36 st. Roosevelt robi bobki, wydala mocz, podjada zioła. Nie protestuje przy karmieniu rodi. Jest słaby, ale dość stabilny oddechowo – dostaje furosemidum co 6-8 h, a jego zachowanie jest i tak nieproporcjonalne do temperatury ciała.

Wczoraj zrezygnowaliśmy ze zrobienia Rooseveltowi badań krwi. Przy zaburzeniach pracy układu krążeniowo-oddechowego najmniejszy stres może być zabójczy. Mam nadzieję, że w tym tygodniu uda nam się to zrobić i ustalić przyczynę tak nagłego pogorszenia. Na pewno pewnie symptomy wskazują na postać encephalitozoonozy, a problemy z nerkami mogą być efektem tego, że Roosevelt wydala mocz, kiedy pęcherz jest przepełniony, chociaż do tej pory pod tym względem było dobrze.

Sytuacja na pewno jest bardzo poważna. Dzisiaj w nocy za każdym razem, kiedy zaglądałam do Roosevelta, bałam się, że coś złego się wydarzyło.

(kiedy zaczynałam tworzyć ten wpis Roosevelt miał 36 st. temp., a teraz po kilku godzinach nie ma nawet 34 st…)

***

Na szczęście wokół dzieje się też wiele dobrego. Przetrwaliśmy jesień i zimę, nadeszła upragniona wiosna, a wiosną mimo wszystko jest lepiej.

Niewiele rzeczy może tak poprawić humor jak rabbitterapia na azylowym wybiegu. Przed nami jeszcze dużo pracy zanim wybieg będzie się godnie prezentować (wszystko jest zaplanowane!), ale dzisiaj przy okazji prac porządkowych pierwsi podopieczni Azylu mogli poczuć wiosnę!

Wczoraj na wybiegu ciężko pracowali Jola & Radek – to była przyjemność zobaczyć dzisiaj odmieniony wybieg, na którym nie zalega tona liści…, dzisiaj Magda  Wstępnie udało się zasypać dziury, ale patrząc na zachowanie Boskiego, nie mamy złudzenia, że wkrótce wybieg pokryją nowe nory. Przed nami m.in. odnowienie wolier i przygotowanie nowej piaskownicy, ale już przyjemność.

piasek jest już częściowo wymieniony

(pomoc pracowników schroniska jest często niezastąpiona )

Teraz przed nami 6 – 7 miesięcy sezonu. Wybieg to ogromna radość dla naszych podopiecznych, ale również dla gości i wolontariuszy. Poza tym pełni też rolę edukacyjną. Wiele osób zatrzymuje się przy wybiegu i pyta o króliki. Wiele osób dzięki temu uświadamia sobie, że istnieje problem bezdomności królików.

Na zdjęciach możecie podziwiać Boskiego, Gilberta, Minnie i Tulikę. Pierwsze piruety w powietrzu mamy za sobą!

Dzisiaj wieczorem pod naszą opiekę trafił nowy podopieczny. Podobno został znaleziony w parku, ale w to wątpię, chyba, że razem z królikiem znaleziono koc. Poza tym wygląd łap wskazuje na to, że krótko przed przyniesieniem do Azylu ktoś wyjął go z zasikanej klaki.

Król ma mocne pododermatitis – krwawi, całe łapy i ogon są mokre od moczu. Już wprowadziliśmy u niego baneocin (maść witaminową), a w poniedziałek chłopaka zbada doktor.

Jutro przekażę Wam też garść pozytywnych informacji z frontu adopcyjnego oraz informacja z czwartkowej wizyty u doktora