Sarabi

Pustka. To jedyne słowo, które przychodzi mi teraz do głowy. Nie potrafię wyobrazić sobie Azylu bez niej. Bez Sarabi, która dała nam więcej niż mogliśmy się spodziewać. Dała nam nadzieję i wiarę w to, że to wszystko ma sens. Kiedy do nas trafiła, panicznie bała się człowieka. Przez wiele tygodni walczyliśmy nie tylko o jej życie, ale również o jej zaufanie. Z czasem okazało się, że Sarabi bardzo potrzebuje kontaktu z człowiekiem oraz z innymi królikami. Wtedy podjęliśmy decyzję o tym, żeby połączyć ją z Boskim – dlaczego zdecydowałyśmy się na taki krok? Wiedziałyśmy, że z uwagi na swój stan zdrowia może nie znaleźć nowego domu, a towarzystwo drugiego królika może być dla niej wybawieniem. Do tej pory podczas spotkań adopcyjnych często mówię o Sarabi, żartując, że z uwagi na jej obsesyjną  potrzebę bliskości, musieliśmy zorganizować Sarabi męża.

Dzisiaj po Sarabi pozostało mnóstwo wspomnień, setki zdjęć, z których wybrałam tylko garść. Przez to 1,5 roku, które z nami spędziła, w Azylu wiele się wydarzyło. Bywało bardzo ciężko, a dzisiaj kiedy Sarabi już z nami nie ma, pamiętam tylko te dobre chwili. Cieszę się, że była z nami. Azyl był jej domem. Staraliśmy się dać jej wszystko, co tylko było możliwe. Dziękuję za to, że mogłam z nią być do ostatniej chwili.

Żegnaj kochana.