Ściana.

Nie ma żadnej reguły. Czasami umierają młodo. Czasami nagle. Czasami wtedy, kiedy po długiej walce dochodzimy do muru i nie można już nic zrobić. Tak było z Gąską, tak mogłoby się stać z Batacikiem.

Innym razem, w zdrowiu dożywają starości, ale bywa też tak, że każdy rok ich życia zostaje wyrwany od losu i chociaż jest ciężko, wbrew wszystkiemu dają radę.

Nie ma reguły. Wiek nie decyduje o tym, jak długo będziemy razem. Czasami łudzimy się, że wybierając młodego królika, zapewniamy sobie poczucie bezpieczeństwa na długie lata, czasami egoistycznie boimy się starości i śmierci i za wszelką cenę chcemy jej uniknąć.

Petitka kicha. Ma za sobą walkę z encephalitozoonozą, która tylko częściowo zakończyła się sukcesem. Jej zęby są na granicy korekty.

Inari jest otyła. Ma duże wole, które na zdjęciach nie prezentuje się najlepiej. Codziennie dostaje lek na wątrobę. Dość szybko się męczy. Ma jedno ucho podniesione do góry, a drugie w dół, ponieważ nie potrafiła zdecydować się na to, czy chce zostać rasowym baranem.

Batacik rezolutnie patrzy na każdego kto przechodzi obok jego klatki i ma coś do zaoferowania. Lekko przechylona głowa dodaje mu uroku. Czuje się doskonale. Być może encephalitozoonoza już nigdy nie wróci, być może będzie inaczej…

Czasami kilkumiesięczny królik wygląda jak leciwy staruszek, który cały życie walczył z licznymi chorobami. Modraszka wygląda jak 8,9-letnia samiczka, a podobno ma tylko 3 lata.

Gąska nie dożyła roku, a była przecież młodym, uroczym reksem, którego życie w sklepie dla potencjalnych klientów byłoby warte więcej niż życie 3-letniego królika z nadwagą i dużym wole.

Mosniaki nie mają nosów. To duże, ważące kilka kilogramów króliki o przeciętnym (dla wielu umaszczeniu) z widocznymi zmianami po przebytej myksomatozie. Lebiodka codziennie walczy ze mną podczas oczyszczania nosa. Nie jest estetyczna – nie ma małżowin nosowych. W końcu tak jak Maggie i Lubczyk była odłożona do zdechnięcia, a hasło myksomatoza wywoływało o wielu osób strach – nie wiem tylko czy o inne króliki czy irracjonalnie o siebie. Ich ocalenie to był cud. Wszyscy lubimy cuda, ale jeśli się zdarzają to w dalszej kolejności zazwyczaj pociągają za sobą nudną, żmudną i mało spektakularną codzienność, bo oczyszczanie nosa Lebiodki nie jest spektakularne, tak samo jak walka o życie królika z ropniem – o życie, które nie jest kolorowe, albo o życie królika z pałeczką ropy błękitnej czy też gronkowcem. Jest wręcz przeciwnie, taka walka bywa mało przyjemna, zwłaszcza wtedy, kiedy Lebiodka podczas tego rytuału dzieli się z otoczeniem całą gamą bakterii.

W sierpniu minie rok od interwencji w Mosinie. Wtedy wydarzył się cud…dla Majeranka i Melisy na pewno, ponieważ znalazły nowe domy. Myślę, że Lubczyk tego cudu nie doczeka i nie jest to kwestia braku wiary, ale rzeczywistości, którą niesie za sobą opieka nad hospicyjnymi królikami…, a przecież każdy zasłużył na nowy dom.

Wielokrotnie pisałam o Lubczyku. O tym, że kiedy do nas trafił ważył 1 kg i w każdej chwili byłyśmy gotowe na eutanazję. O tym, że przez wiele tygodni walczył ze skrajną postacią niewydolności oddechowej, a kiedy podawałyśmy mu kroplówki, bałyśmy się, że umrze pod wpływem wysiłku, który wiązał się z tym, że trzeba było wyjąć go z klatki i położyć na kolanach.

Kiedy zabierałam Lubczyka na kontrole, zawsze bałam się, że nastąpi nawrót choroby. Wszystkie leki zostały wykorzystane, z serią interferonu na czele. I nastąpił.

Dzisiaj szmery oskrzelowe po lewej stronie zamieniły się w szmery płucne, a punkcja wykazała obecność ropy. Doc pobrał ok 15 ml płynów z grudkami ropy. Po punkcji Lubczyk zaczął oddychać lepiej, ale za chwilę pojawiła się duszność związana ze stresem.

Do leków dołączyły m.in. dożylna gentamycyna, furosemidum i relanium, które dzisiaj podaliśmy Lubczykowi, aby go wyciszyć.

Wiemy, że w każdej chwili możemy zostać zmuszeni do podjęcia decyzji i nauczyłyśmy się to akceptować. Spokojnie czekać i być. Każdy zasłużył na to, żeby tak odejść, żeby odejść w domu i chociaż to zawsze boli, to nie my jesteśmy tutaj najważniejsi. Wręcz przeciwnie. Nie to co my czujemy i czego my się boimy, bo Lubczyk tego nie zrozumie i nie musi.

Przed chwilą Lubczyk siedział z uszami podniesionymi do góry. Zjadł, wypił wodę, zrobił bobki. Był bardzo spokojny.

Teraz, po podaniu leków dożylnie oddycha trochę gorzej. Musimy uważać na najmniejszy stres.

A jeśli ktoś zapyta mnie o cierpienie, odpowiem najprawdziwszymi słowami, które ostatnio usłyszałam – umieranie nie jest ładne.

O Lubczyku

Kwiecień 2014

Czerwiec 2014

Warto dać komuś dom, chociaż tymczasowych, chociaż na chwilę.

* * *

Dzisiaj popołudniu pogorszył się również również się również stan Lobo. Pojawił się znowu oczopląs. Lobo stracił apetyt. Jest apatyczny. Jest źle.